Το Μουσείο Ακρόπολης γιορτάζει την 25η Μαρτίου

Το Μουσείο Ακρόπολης θα γιορτάσει την επέτειο της 25ης Μαρτίου παρουσιάζοντας στις 12 το μεσημέρι τον Μάριο Στρόφαλη σε ένα ρεσιτάλ πιάνου με θέμα «Μεγάλη Μέρα, Μεγάλοι Έλληνες Συνθέτες», στον εξώστη του δευτέρου ορόφου.

25/3/2012

Αλκίνοος Ιωαννίδης. 2 συναυλίες στο Principal Club Theater. Παρασκευή 23 & Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

 Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και οι μουσικοί και τεχνικοί του συνοδοιπόροι παρουσιάζουν το καινούργιο τους πρόγραμμα και τη νέα ηχητική και ενορχηστρωτική τους προσέγγιση σε 2 συναυλίες την Παρασκευή 23 & Σάββατο 24 Μαρτίου στο Principal Club Theater.

Ο τραγουδοποιός επιστρέφει στις ζωντανές εμφανίσεις μετά την κυκλοφορία του διπλού Live CD με τίτλο "Γυάλινος Κόσμος" και της συλλογής "Συγκομιδή", που περιέχει όλους τους προσωπικούς του δίσκους από το 1997 ως σήμερα, μαζί με εκτυπώσεις των έργων από τα εξώφυλλά τους.

Στο καινούργιο αυτό πρόγραμμα θα παρουσιάσει τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία, αλλά και επιλογές από συμμετοχές του σε δίσκους άλλων δημιουργών, αρκετά από αυτά για πρώτη φορά.

Μαζί του οι σπουδαίοι μουσικοί:

Γιώργος Κοντραφούρης: hammond organ, πιάνο

Γιώργος Καλούδης: τσέλο, κρητική λύρα

Άγγελος Πολυχρόνου: κρουστά

Κωνσταντίνος Στουραΐτης: ηλεκτρική κιθάρα, ούτι

Info:

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00

Η συναυλία ξεκινάει στις 22.00

Principal Club Theater
Info: 2310.428088
 

Τιμές εισιτηρίων: Είσοδος: 15€

Προπώληση Metropolis & Ticket House

 

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών!

Το Σάββατο 24 και την Κυριακή 25 Μαρτίου, ο γνωστός συνθέτης θα δώσει συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής.

«Ελλάδα στους ώμους την γη κουβαλάς» θα είναι ο τίτλος των συναυλιών και μαζί του στην σκηνή θα βρίσκονται πολλοί γνωστοί μουσικοί. Μάλιστα θα υπάρχει και ειδικό σύστημα υπερτιτλισμού με τους στίχους των τραγουδιών, ώστε να μπορεί το κοινό να συμμετέχει.
Μην χάσετε λοιπόν, αυτές τις δύο μοναδικές συναυλίες το Σάββατο 24 και την Κυριακή 25 Μαρτίου, στις 20.30 η ώρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Συνέντευξη: Νατάσσα Μποφίλιου «Tα τραγούδια βασίζονται στην συγκίνηση... Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε να συγκινούν είτε θετικά, είτε αρνητικά. Να τα πάρεις μαζί σου, στην ψυχή σου, να σε κάνουν να κλάψεις, να χαρείς...»

•  

Νατάσσα Μποφίλιου                     «Tα τραγούδια βασίζονται στην συγκίνηση... Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε να συγκινούν είτε θετικά, είτε αρνητικά.                        Να τα πάρεις μαζί σου, στην ψυχή σου,                         να σε κάνουν να κλάψεις, να χαρείς...»   Δημοσίευση: Τετάρτη 20 Απριλίου 2011   Συνέντευξη & κειμένο: Ευαγγελία Στάη   Φωτογραφίες musicity: Μαριλένα Νινολάκη   Υπό τους ήχους της μπάντας που έκανε πρόβα, το Musicity συνάντησε ένα απόγευμα Παρασκευής στο καμαρίνι της στην μουσική σκηνή του Μετρό, την Νατάσσα Μποφίλιου. Τι να πρωτοπούμε για το «φαινόμενο» Μποφίλιου. Αν και η συνέντευξη ήταν… εφ όλης της ύλης, στην περίπτωση της τα «λόγια είναι περιττά»! Αυτό που πραγματικά αξίζει είναι να την δεις και να την ακούσεις ζωντανά, το οποίο και σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα! MC: Είσαι από τους λίγους καλλιτέχνες που δεν «φοβούνται» να στηρίξουν όλο τους το πρόγραμμα πάνω στην δική τους δουλειά. Στην αρχή το θεώρησες ρίσκο αυτό; Και αν δεν πετύχαινε τελικά, δεν είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση από το κοινό, θα το άλλαζες; Είσαι δηλαδή του στυλ «ή αυτό ή τίποτα»;      Ν: Γενικά, σαν άνθρωπος αυτό που θέλω να κάνω και αυτό που μου αρέσει το παλεύω μέχρι τέλους… Ήξερα ακριβώς τι θέλω να τραγουδήσω. Και ήξερα ότι θέλω να είμαι μια τραγουδίστρια που θέλει να έχει δικό της ρεπερτόριο. Δεν ήθελα να είμαι τραγουδίστρια διασκευών. Όταν το ξεκινήσαμε αυτό, δεν σκεφτήκαμε ποτέ αν θα πετύχει ή δεν θα πετύχει, γιατί αφενός είχαμε τόσο πάθος για αυτό και αφετέρου δεν είχαμε κάτι να χάσουμε. Δεν ήταν ότι είχαμε την μεγάλη εταιρεία που μας είπε «το κάνετε έτσι ή αλλιώς». Το μόνο που ρισκάραμε ήταν η έκθεση μας στο κοινό, η οποία θα γινόταν έτσι και αλλιώς από την στιγμή που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με αυτό και να το δοκιμάσουμε. Πάντως το θεωρούσα πετυχημένο από την αρχή του γιατί είχε μέσα του το απόλυτο αίσθημα που κάλυπτε και τους τρεις.  MC: Μπορεί λοιπόν η σιγουριά που εσείς αισθανόσασταν να βγήκε και προς τα έξω, στο κοινό…         Ν: Νομίζω πως ναι, γιατί έτσι φτιάχτηκε όλο αυτό. Γιατί τότε νιώθαμε πετυχημένοι, γιατί είμαστε νέοι άνθρωποι και κάνουμε αυτό που αγαπάμε, οπότε γενικά αυτό ήταν επιτυχία. Απλά όταν το κοινό άρχισε να μεγαλώνει, τότε πίστεψαν και άλλοι σε αυτή την επιτυχία εκτός από εμάς.  MC: Πλέον λοιπόν έχεις αποκτήσει «φανατικό» κοινό. Πως χτίστηκε αυτή η σχέση;   Ν: Χτίστηκε πολύ φυσιολογικά, σχεδόν πόρτα-πόρτα. Είμαι πολύ περήφανη γιατί ότι έχουμε καταφέρει, το καταφέραμε από στόμα σε στόμα. Αυτό σημαίνει ότι κρύβει μέσα του αλήθεια και προσωπική σχέση με το κοινό. Δηλαδή όταν εσύ με προτείνεις σε κάποιον να έρθει να με ακούσει και ενώ δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, έχεις βάλει το συναίσθημα σου, την προσωπικότητα σου, την προσωπική σου σφραγίδα σε αυτή την σχέση. Και όλο αυτό λειτουργεί και επιβεβαιώνει ότι για να έχει κάτι διάρκεια και ουσία, πρέπει να βασίζεται στην αλήθεια και στο αίσθημα. Είναι πολύ καλύτερο και πολύ πιο σημαντικό για εμένα το ότι ο κόσμος έρχεται να με ακούσει επειδή του το έχει πει ένας φίλος και όχι επειδή ήμουν διαφημιστικό προϊόν ή αποτέλεσμα ενός καλού μάρκετίνγκ.  MC: Πολλές φορές, οι παρέες μας, μας ρωτάνε «τι τραγούδια λέει η Μποφίλιου» και πάντα δυσκολευόμαστε να δώσουμε μια απάντηση και καταλήγουμε να λέμε «καλύτερα πήγαινε να την ακούσεις για να καταλάβεις»… Ν: Σε αυτές τις περιπτώσεις εγώ απαντάω ότι κάνουμε αστικό συγκινητικό τραγούδι. Αστικό με την έννοια των αισθημάτων ενός ανθρώπου που ζει σε αυτή την εποχή, δεν σημαίνει ότι σε έναν άνθρωπο που μένει στην περιφέρεια δεν μπορούν να του μιλήσουν τα τραγούδια. Δηλαδή η πόλη συμβολίζει ουσιαστικά την εποχή για αυτό και το χρησιμοποιώ, εννοώντας την σύγχρονη εποχή και επιπλέον τα τραγούδια βασίζονται στην συγκίνηση. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Να συγκινούν τα τραγούδια είτε θετικά, είτε αρνητικά. Να τα πάρεις μαζί σου, στην ψυχή σου, να σε κάνουν να κλάψεις, να χαρείς. Δεν έχει ταμπέλα, στυλ. Έχει την ρίζα του και την καταβολή του στο έντεχνο. Πάντως, αισθάνομαι, άσχετα από το αν αυτό που κάνουμε είναι καλό ή κακό αυτό άλλωστε βασίζεται στην υποκειμενικότητα ότι έχουμε φτιάξει ένα σήμα δικό μας και καλλιτεχνικά και από το κοινό και αυτό με γεμίζει με μεγάλη χαρά. MC: Προτιμάς μουσικές σκηνές ή συναυλιακούς χώρους; Ν: Τις μουσικές σκηνές! Στους κλειστούς χώρους, νιώθω πιο καλά, πιο ασφαλής νομίζω. Νιώθω πιο ζεστά και πιστεύω πάρα πολύ στην αύρα και στην ενέργεια των πραγμάτων και των ανθρώπων. Θεωρώ ότι σε ένα κλειστό χώρο η ενέργεια μένει και την αισθάνεσαι πάρα πολύ καλά. Ενώ στην συναυλία επειδή είναι ανοιχτός ο χώρος, η ενέργεια φεύγει. Οι κλειστοί χώροι πάνε καλύτερα και σε έμενα και στην μουσική μου.  MC: Πιο είναι το… συστατικό μίας επιτυχημένης εμφάνισης πάνω στην σκηνή; Ν: Νομίζω ότι έχω γίνει γραφική επειδή χρησιμοποιώ συνέχεια αυτή την έκφραση, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη να την αντικαταστήσει… Νομίζω το αίσθημα, που είναι ο μπούσουλας. Αυτό μπορεί να κάνει μια παράσταση πετυχημένη, αλλά και μια παράσταση αποτυχημένη. Και αυτό είναι που αλλάζει κάθε φορά και που σου δίνει την δυνατότητα να είσαι ενεργός και δημιουργικός. Και φυσικά μπορεί μια μέρα σε ένα τραγούδι να βγάλεις κάποιο αίσθημα και την επόμενη που θα ξανατραγουδήσεις το ίδιο τραγούδι, το αίσθημα να είναι διαφορετικό. Είναι κάτι μαγικό και όταν είναι αληθινό και βγαίνει από μέσα σου κάνει μια παράσταση πετυχημένη. Όλα αυτά βέβαια από την θεωρητική άποψη. Στην πρακτική και τεχνική άποψη έχει να κάνει με την σχέση που έχεις με την μπάντα, με την σχέση που έχεις με το μαγαζί που παίζεις, με την σχέση που έχεις με τα φώτα, με τον ήχο, με το κοινό. Τεχνικά για να πετύχει ένα live ακόμα και αν εσύ έχεις το καλύτερο αίσθημα του κόσμου το οποίο θα περάσει ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες χρειάζονται και οι αντίστοιχες τεχνικές λεπτομέρειες. Είναι το περιτύλιγμα στο σοκολατάκι…  MC: Οι παραστάσεις σου στο Μετρό, καταλήξαμε ότι μας αφήνουν με μια αίσθηση «ρομαντικού ρεαλισμού» αν και αντιφατικό… Ισχύει για εσένα αυτό;  Ν: Πάρα πολύ ωραία! Είναι σαν το αστικό συγκινητικό τραγούδι (γέλια…). Πολύ μου αρέσουν εμένα αυτά. Θυμάμαι είχε πει ο Γεράσιμος μια αντίστοιχη ατάκα κάποια στιγμή στο ραδιόφωνο, στις πρώτες μας συνεντεύξεις. Μου αρέσει πολύ και από την στιγμή που το αισθανθήκατε, δεν θα διαφωνήσω. Συμφωνώ με ότι αισθάνεται κάθε άνθρωπος. Αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος μου, το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το κάθε live. Το ότι δημιουργεί ένα αίσθημα και μια ανάγκη να βάλεις ένα τίτλο, μια λέξη, για εμένα έχει επιτυχία, οπότε συμφωνώ απόλυτα. Πάντως, νομίζω ότι και εγώ είμαι ρομαντική, όπως και ο Γεράσιμος και ο Θέμης. Βλέπουμε τα πράγματα πιο γλυκά από την εποχή μας. Είμαστε λίγο ρετρό. Εγώ είμαι λίγο μπανάλ, παλαιομοδίτησα.  MC: Γιατί το λες αυτό;    Ν: Θα ήθελα να ζούσα σε μια εποχή πιο τρυφερή, πιο ανθρώπινη, πιο ουσιαστική. Εποχές που ήταν πιο σημαντική η προσφορά του ανθρώπου στην ζωή. Όταν για παράδειγμα ένας άνθρωπος έφτιαχνε ένα δαχτυλίδι για να το πάρεις, ένα φουστάνι το έφτιαχνες εσύ για να το βάλεις, όταν υπήρχε πιο έντονα η παραγωγικότητα του ανθρώπου στην ζωή του, θεωρώ ότι θα ήταν μια εποχή που θα μου πήγαινε περισσότερο. Αγαπάω τα παλιά χειροποίητα έπιπλα, την παλιά μουσική του 40’, του 50’. Τρελαίνομαι… MC: Ποιους καλλιτέχνες ξεχωρίζεις και πιθανόν να σε δούμε στο μέλλον να συνεργάζεσαι…  Ν: Είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Μπορεί κάποιος να νομίζει ότι δεν κάνω συνεργασίες γιατί δεν μου αρέσει τίποτα. Αλλά ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Μου αρέσουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες. Είμαι πολύ φανατικό κοινό, πολύ πωρωμένη. Και είναι και πολλοί οι καλλιτέχνες που αγαπώ και από την δική μου γενιά και από τις παλαιότερες γενιές. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί που θα ήθελα να συνυπάρξω μαζί τους. Απλά πιστεύω ότι ακριβώς επειδή είμαι πολύ παθιασμένη με τους καλλιτέχνες που αγαπώ πρέπει να συνυπάρξω μαζί τους όταν θα είναι κατάλληλη η στιγμή και όταν θα υπάρξει αυθεντικό συναίσθημα. Να κάτσουμε μαζί σε ένα τραπέζι, να πιούμε ένα κρασί και να πούμε πάμε να το κάνουμε. Δεν θα συνεργαζόμουν ποτέ με έναν καλλιτέχνη που αγαπάω επειδή πουλάει ή επειδή μου το πρότεινε η εταιρεία. Όταν υπάρχει χημεία, τίποτα δεν είναι δύσκολο να γίνει. Όταν υπάρχει η ρίζα του στην αλήθεια τους, ακόμα και αν δεν ταιριάζουν οι μουσικές τους, αλλά αγαπάει ο ένας την μουσική του άλλου, είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσαν να ταιριάξουν τα πιο απίθανα πράγματα!  MC: Ποια είναι η πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τα παρακάτω ονόματα; Ν: Γεράσιμος Ευαγγελάτος:  Ο «μέντορας» μου…      Θέμης Καραμουρατίδης:  Η «ψυχή» μου…     Παρασκευάς Καρασούλος:  Δον Κιχώτης…     Κώστας Τσίρκας:  Ο υπεύθυνος για ότι έχω κάνει…     Σταμάτης Κραουνάκης:  Καψούρα…     Σταύρος Ξαρχάκος:   Σχολείο… MC: Συνεργασίες όπως αυτή με τον Ξαρχάκο τι σημαίνουν για εσένα; Ν: Ήταν μέσα στις τρεις πιο σημαντικές εμπειρίες της ζωής μου. Για εμένα ήταν μια συνάντηση με την ιστορία, μια συνάντηση με αυτό που είμαι καλλιτεχνικά. Δηλαδή άνθρωποι όπως για παράδειγμα ο Σταύρος Ξαρχάκος, διαμόρφωσαν όλη μου την καλλιτεχνική ταυτότητα. Άρα ήταν σαν να συναντιέσαι με τον γονιό σου, όσο και αν ακούγεται περίεργο. Ήταν τεράστια εμπειρία, γιατί είναι μια τεράστια προσωπικότητα, ένας πάρα πολύ σπουδαίος άνθρωπος και φοβερός δάσκαλος. Αισθάνομαι ευλογημένη… Ήταν για εμένα υπέρ-τιμή όταν μου ζήτησε να τραγουδήσω! Θα τον πλήρωνα δηλαδή για να έχω τέτοια ευκαιρία. MC: Ποια είναι τα άμεσα πλάνα σου; Ν: Θα πραγματοποιήσω δυο συναυλίες αρχές Μαϊου στην Κατερίνη και στην Θεσσαλονίκη στο Principal και στη συνέχεια θα κάνω καλοκαιρινήπεριοδεία, αλλά με αυτά που έχουν συμβεί με το Σχέδιο Καλλικράτης, δεν έχει βγει ακόμα το πρόγραμμα και ίσως να αργήσει λίγο. Και αυτό που εύχομαι και ελπίζω είναι να συνεχίσω να κάνω κάποιες συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο.    MC: Σχέδια για δίσκο; Ν: Δουλεύω πολύ δυναμικά και τον υπολογίζω μέσα στον επόμενο χρόνο. Περίπου ίδια εποχή με τώρα, δυο χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ. MC: Από όλες τις δισκογραφικές δουλειές σου, ποια «αγαπάς» πιο πολύ;   Ν: Σαν εμπειρία studio το «Εισιτήρια Διπλά», γιατί ήταν η πιο επαγγελματικά άρτια δουλειά μας. Και βέβαια από πλευράς συγκίνησης  πάντα, η πρώτη ηχογράφηση της «Ασπιρίνης». Δεν μπορώ να πω ποιον δίσκο μου αγαπάω πιο πολύ γιατί δεν τους ξεχωρίζω, πραγματικά!  MC: Οι σπουδές στο Πολιτικό της Νομικής πως προέκυψαν; Ν: Ήθελα να ασχοληθώ με το Διπλωματικό Σώμα. Γιατί αγαπάω πάρα πολύ τα ταξίδια και αγαπάω πάρα πολύ τον άνθρωπο και γενικότερα μου αρέσει πολύ οτιδήποτε έχει να κάνει με τις κοινωνικές επιστήμες και την πολιτική, με την έννοια της ουσίας της πολιτικής, που είναι η ζωή του ανθρώπου.   MC: Μιας και αναφέρεσαι στην πολιτική… Πως το βλέπεις το μέλλον της χώρας; Πιστεύεις ότι η γενιά μας μπορεί να αλλάξει κάτι;   Ν: Πιστεύω ότι αν κάποιος σκεφτεί την ιστορία, πρέπει να είναι αισιόδοξος, γιατί πάντα μετά από κάτι κακό ακολουθεί κάτι καλό. Όσο και αν αυτό ακούγεται τελείως κλισέ, ισχύει. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό το καλό θα προλάβουμε εμείς να το δούμε και δεν ξέρω αν θα βρούμε τα κότσια να αλλάξουμε αυτό που δεν μας αρέσει. Αλλά για να αλλάξει ο κόσμος, ο καθένας πρέπει να αλλάξει τον εαυτό του. Και αυτό που οφείλει ο καθένας να κάνει για να κοιμάται ήσυχος το βράδυ, είναι να προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Και όσο και αν ακούγονται κλισέ και βαρετά όλα αυτά, νομίζω ότι είναι ο κανόνας για να συμβιώνουμε και η «μικρή» ζωή που έχουμε να γίνεται πιο αξιόλογη και πιο σημαντική. Έχω σαν μοτίβο στην ζωή μου, κάτι που έλεγε ο Λένιν, ότι «Η επανάσταση ξεκινάει από τον εαυτό σου»! Και φυσικά η δική μας γενιά έχει τα φόντα να κάνει κάτι. Είναι πιο μορφωμένη και έχει τα πνευματικά εφόδια που χρειάζονται. Και είναι μια γενιά που επειδή έχει «ταρακουνηθεί» πάρα πολύ, πιστεύω ότι μπορεί να ξεβολευτεί και θεωρώ ότι δεν έχει και άλλη επιλογή. Και επειδή έχει το… μαχαίρι στον λαιμό και πρέπει να επιβιώσει, θα είναι ανατρεπτική! MC: Όταν δεν δουλεύεις πως διασκεδάζεις; Ν: Πίνω καφέ με τους φίλους μου, πάω σινεμά, θέατρο, σε μουσικές σκηνές και ακούω άλλους συναδέλφους… MC: Τι είδες δηλαδή πρόσφατα και σου άρεσε; Ν: Όλα τα είδα σχεδόν. Μόνο στον Γιάννη Χαρούλη δεν έχω προλάβει να πάω γιατί παίζουμε τις ίδιες μέρες. Μου άρεσε πάρα πολύ η παράσταση του  Φοίβου Δεληβοριά , απο θέατρο μου άρεσε η «Γυναίκα της Πάτρας», «Το κόκκινο» του Σταμάτη Φασουλή, το «Σιρανό» στο Εθνικό Θέατρο όπου ήταν μια φανταστική παράσταση, νούμερο ένα στις προτιμήσεις μου. Και μου άρεσε πολύ η παράσταση της ομάδας Τεχνικό, που συμμετέχει και η αδελφή μου, με το έργο «Το πάρτι της Βασίλισσας» του Θεόφιλου Κόκκαλη και σε σκηνοθεσία του  Γιώργου  Συμεωνίδη. Όχι επειδή ήταν η αδελφή μου, αλλά επειδή πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ. MC: Γενικότερα τι μουσική ακούς; Τα πάντα ή ξεχωρίζεις κάτι;  Ν: Δεν ακούω τα πάντα. Ακούω ότι θεωρώ ότι είναι ειλικρινές και έχει μια αισθητική που με αντιπροσωπεύει. Την μουσική που ακούω δεν την διαχωρίζω με το στυλ, αλλά σε καλή και κακή μουσική για εμένα. MC: Η κάθε μια λέξη από τις παρακάτω τι σημαίνει για εσένα; Ν: Τραγούδι:  Εγώ…      Φιλία:  Το πιο σημαντικό πράγμα…      Έρωτας:  Καλή φάση…      Μίσος:  Επικίνδυνο…      Οικογένεια:  Εγώ πάλι… MC: Αν ήσουν στην θέση του Musicity (του δημοσιογράφου…) τι ερώτηση θα έκανες στη Νατάσσα Μποφίλιου; N: Δεν σε βαρέθηκες ακόμα; (γέλια…) Δεν αλλάζω μέσα στα χρόνια, πιστεύω στα ίδια πράγματα, κάνω ίδια λάθη...αναρωτιέμαι…δεν θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό; Κάθε μέρα για μένα είναι μια μικρή ανατροπή οπότε τελικά δεν υπάρχει κάτι που θα με εκπλήξει. Κι επειδή συνέχεια το ψάχνω δεν ξέρω που θα καταλήξει. Πιστεύω όμως ότι θα τον τσαλακώνω πάντα τον εαυτό μου για να είναι δημιουργική με την έννοια ότι ανατρέπω την εικόνα μου για να γίνομαι καινούρια και να ανανεώνομαι. Αλλά τελικά επειδή αυτό το κάνω πάντα έχει γίνει πια σταθερό.

Σόνια Θεοδωρίδου - Συνέντευξη

Η Σόνια Θεοδωρίδου, διεθνούς φήμης ερμηνεύτρια της κλασσικής μουσικής, μου εκμυστηρεύεται σκέψεις και εμπειρίες της και μοιράζεται μαζί μου.. άρα και μαζί σας τα μελλοντικά της σχέδια...

Σόνια Θεοδωρίδου συνέντευξη στη Μαρία Παπαδάκη στο "Μουσικόραμα"

 Μαρία: Ας αρχίσουμε βιογραφικά κυρία Θεοδωρίδου. Πως ξεκινήσατε στο χώρο της μουσικής; Υπήρχε το.. σαράκι που λένε μέσα σας ή η ενασχόλησή σας με το κλασσικό τραγούδι προέκυψε εξ' αιτίας κάποιου τυχαίου εξωτερικού ερεθίσματος;

 Σόνια: Από μικρή, προς τρόμο των γονιών μου, έλεγα πως θα γίνω ηθοποιός και τραγουδίστρια, μη γνωρίζοντας τίποτε από κλασσική μουσική.
 Τραγουδούσα πάντα . Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να προσελκύω την προσοχή του κόσμου και να με αγαπούν όλοι. Τραγουδούσα στις σχολικές γιορτές, στις εκδρομές και στα οικογενειακά γλέντια.
Μια μέρα λοιπόν, άκουσα στο ραδιόφωνο την Μαρία Κάλλας και είπα.. έτσι θέλω να τραγουδώ. Αυτό ήταν. Είχα βρει το αντικείμενο του πόθου μου.

 Μαρία: Έχετε εμφανιστεί σε σπουδαία λυρικά θέατρα της Ευρώπης. Πως ήταν αυτή σας η εμπειρία και πως νοιώσατε την πρώτη φορά που βρεθήκατε μπροστά σε τόσο μεγάλο και άλλης.. νοοτροπίας ακροατήριο;

 Σόνια: Ήταν σαν να βρέθηκα στον φυσικό μου χώρο. Η σκηνή είναι κατά κάποιον τρόπο το σπίτι μου.
Στο ντεμπούτο μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ το πως ένοιωσα όταν άνοιξε η κουρτίνα και εγώ στεκόμουνα εκεί..  περιμένοντας με γλυκιά προσμονή ...Ήταν αυτονόητο, λες και όλα αυτά τα χρόνια να ζούσα για εκείνη την μοναδική στιγμή. Έγινα η αγαπημένη του κοινού, αλλά και των δημοσιογράφων.

 Μαρία: Ένας ρόλος που ενσαρκώθηκε από σας στη σκηνή και.. ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία σας περισσότερο από άλλους;

 Σόνια: Κάθε ρόλος που ενσαρκώνω εμπεριέχει κατά έναν παράξενο τρόπο και ένα κομμάτι του εαυτού μου. Στην σκηνή
ανακαλύπτω τις κρυμμένες πτυχές του χαρακτήρα μου, και μπορώ να γίνω μια άλλη, παράλληλα όμως να παραμένω εγώ. Και αυτό είναι που καθιστά το θέατρο μαγικό.
Υπάρχουν όμως ρόλοι που αγαπώ ιδιαιτέρα, λόγω της δραματικής πλοκής τους και άλλοι που αγαπώ, γιατί τους συνδέω με την τεράστια επιτυχία που είχα ερμηνεύοντας τους.

Σόνια Θεοδωρίδου Λουλούδι της Μονεμβασιάς CD 30 τραγούδια - Γιάννης Κωνσταντινίδης 

 Μαρία: Κυκλοφορήσατε πρόσφατα τρία C.D. Μπορείτε να μου πείτε λίγα λόγια γι' αυτά;

 Σόνια: Το χρόνο που μας πέρασε, ιδρύσαμε μαζί με τον άνδρα μου, Μαέστρο, Θεόδωρο Ορφανίδη την δική μας δισκογραφική εταιρεία με έδρα το Βερολίνο. Ονομάζεται..  <The Human Voice >.
Σκοπός της εταιρείας είναι να προβάλλουμε πρώτιστα την λόγια ελληνική μουσική, αλλά και να αγκαλιάσουμε νέους καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη.
Σαν πρώτο cd κυκλοφορήσαμε τα άπαντα του Γιάννη Κωνσταντινίδη για φωνή και πιάνο σαν φόρο τιμής στον μεγάλο Έλληνα συνθέτη.
Το δεύτερο, είναι η ευτυχής μου συνάντηση με τουςPlaza Ensemble που είχε σαν συνέπεια την ηχογράφηση των τραγουδιών του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Το τρίτο, είναι τραγούδια σε ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη, μελοποιημένα από τον συνθέτη Αθανάσιο Σίμογλου, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Στουτγάρδη.

 Μαρία: Γράφτηκαν κατά καιρούς πολλές πολύ καλές κριτικές για σας και το έργο σας, όχι μόνο σε Ελληνικά έντυπα αλλά και σε πολλά Ευρωπαϊκά. Πως νοιώσατε διαβάζοντάς τις;

 Σόνια: Σίγουρα χαιρόμουν πάντα με τις καλές κριτικές, μα από μικρή έμαθα να αποφεύγω να εξαρτώμαι από την γνώμη των άλλων. Έτσι, ενώ οι κριτικές ως έναν βαθμό με κολάκευαν, φρόντιζα να μην τις παίρνω πολύ στα σοβαρά. Υπήρχαν όμως και τέτοιες που με βοήθησαν με την καλοπροαίρετη στάση τους να γίνω καλύτερη.

Κάθε τρελό παιδί Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις Ερμηνεία: Σόνια Θεοδωρίδου

 Μαρία: Στη.. συνάντηση του δρόμου της ζωής σας μ' αυτόν του Μάνου Χατζιδάκι ... πως ανταποκρίθηκε η ψυχή σας;

 Σόνια: Με μεγάλο θαυμασμό, με αγάπη άνευ όρων για το έργο του και με περισσή υπερηφάνεια που έγινα κοινωνός της εκλεκτής παρουσίας του.

 Μαρία: Νομίζετε ότι μια καλλιτέχνιδα της κλασσικής μουσικής όπως εσείς, την.. αφομοιώνει η Ελλάδα ή και σ' αυτόν τον τομέα είμαστε ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης;

 Σόνια: Δεν με αφομοίωσε ποτέ η χώρα μου. Προφανώς δεν ήξερε, δεν ξέρει και ποτέ δεν θα ξέρει τι να με κάνει.
Σε μία χώρα όπου λείπει η αξιοκρατία και η βαθιά παιδεία γενικότερα, δεν υπάρχει οδός, όπως λέει και ο Καβάφης...

 Μαρία: Έναν άλλο δρόμο.. ψυχής που θα είχατε ακολουθήσει αν δεν είχατε ασχοληθεί με τη μουσική;

 Σόνια: Ο δρόμος μου είναι χαραγμένος σύμφωνα με την βαθιά μου επιθυμία να γίνω τραγουδίστρια.
Και αυτό δεν θα το άλλαζα με τίποτε στον κόσμο.
Υπάρχουν αρκετά πράγματα που μου αρέσουν, αλλά θα διάλεγα σίγουρα κάτι που να έχει να κάνει με το κοινό καλό. 

Sonia Theodoridou - J' arrive  

 Μαρία: Τι θα συμβουλεύατε κάποιο νέο παιδί, που ξεκινάει τώρα στο χώρο του κλασσικού τραγουδιού;

 Σόνια: Να ακολουθήσει με πάθος αυτό που κάνει, και να μην ξεχνά το ποιός είναι....Να μην συμβιβαστεί με τα πρέπει, να μην μετρήσει κόπο, είτε να υπολογίσει τα χρήματα που θα επενδύσει... Να είναι πάντα, ο εαυτός του.

 Μαρία: Ποια είναι τα άμεσα μελλοντικά σας σχέδια δισκογραφικά και επί σκηνής;

 Σόνια: Δισκογραφικά ετοιμάζουμε τραγούδια κλασσικά της Μεσογείου, επίσης τραγούδια μεσαιωνικά της Κύπρου.
Επί σκηνής, τραγουδώ αυτόν τον καιρό την όπερα της πεντάρας στην Κολωνία, καθώς και ένα έργο σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση της Νομπελίστα (2004) Ελφρίδε Γιέλινεκ.
Και φυσικά πολλά κοντσέρτα.

 Μαρία: Ποια είναι η γνώμη σας για το διαδίκτυο σε σχέση με τη μουσική και γενικά;

Sonia Theodoridou - Les Bourgeois

 Σόνια: Μου αρέσει πολύ που τα βρίσκει κανείς όλα, που έχει γρήγορες προσβάσεις, και που μπορώ να επικοινωνήσω τόσο γρήγορα με φίλους και με την οικογένειά μου. Ένας από τους λόγους που λυπάμαι που θα πεθάνω είναι το ότι δεν θα μπορώ να παρακολουθήσω την εξέλιξη της τεχνολογίας.

 Μαρία: Την πορεία της Ελλάδας τα τελευταία δύσκολα χρόνια πως τη βλέπετε;

 Σόνια: Χωρίς να θέλω να γίνω εμπαθής ,δυστυχώς αυτά που ζει η χώρα μας, είναι αποτέλεσμα  κάκιστης πολιτικής, πολιτιστικής διαχείρισης και αποτέλεσμα επίσης  μίας μη υγιούς σχέσης του πολίτη με την πολιτεία του. Το σπυρί έσπασε πια...

 Μαρία: Μια συνεργασία σας δισκογραφικά ή επί σκηνής που χαρήκατε ιδιαίτερα για κάποιο λόγο;

 Σόνια: Η συνεργασία μου με τους Αντόνιο Παπάνο, Ρενέ Γιάκομπς, Κλαούντιο Αμπάντο υπήρξαν καταπληκτικές, καθώς και με τους σκηνοθέτες Χέρμπερτ Βέρνικε, Λουκ Μπόντι, Νίκο Μαστοράκη και Κάριν Μπάγιερ. Έζησα μαζί τους το όνειρό μου.

 Μαρία: Αν υπήρχε μηχανή του χρόνου, θα τολμούσατε ένα ταξιδάκι; Αν ναι.. που θα θέλατε να πάτε, στο παρελθόν, στο μέλλον ή κάπου αλλού;

 Σόνια: Αν γύριζα πίσω, θα ήθελα να βρεθώ με τον Σωκράτη, τον Μπαχ, τον Γκάντι.
Θα ήθελα να ζήσω την Αθήνα του Περικλή, αλλά και στην εποχή του Χάιντελ και να είμαι η μούσα του.
Όσο για το μέλλον.... θα ήθελα ..... όχι δεν θα ήθελα τίποτε.
Μόνο να ζω την κάθε μέρα μου με  ΑΓΑΠΗ.

 Μαρία: Ευχαριστώ πολύ κυρία Θεοδωρίδου. Ναι.. η ΑΓΑΠΗ είναι το κλειδί πιστεύω. Είναι η λύση που γυρεύουνε... που γυρεύουμε. Και είναι μπροστά στα μάτια μας, μέσα μας, μα.. ελάχιστοι από μας..  τη βλέπουμε και τη νοιώθουμε. 
Εύχομαι ούριο άνεμο στα μουσικά ταξίδια σας..

Βασίλης Λέκκας Συνέντευξη

Σελίδα 1 από 5

Ο Βασίλης Λέκκας, μελωδικός, ενθουσιώδης, δημιουργικός, ανένταχτος σε ένα στείρο πολιτικό κατεστημένο που πολεμά με όλες του τις δυνάμεις-δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια.. όπως μου λέει- ξεκινά να μιλά και να θυμάται τις πρώτες μέρες του στο τραγούδι και να φτάνει μέχρι σήμερα στην κουβέντα μας στο Μουσικόραμα..

Συνέντευξη του Βασίλη Λέκκα στη Μαρία Παπαδάκη στο "Μουσικόραμα"

 Μαρία: Βασίλη, πως προέκυψε η γνωριμία σου με το Μάνο Χατζιδάκι και μάλιστα στο ξεκίνημά σου;

Μ. Χατζιδάκις: Ένα ρολόι στο καπηλειό Απο το δίσκο Η Εποχή της Μελισσάνθης. Τραγουδούν οι Βασίλης Λέκκας και Γιώργος Μιχαλιολής Στίχοι - Μουσική Μάνος Χατζιδάκις

 Βασίλης: Η γνωριμία μου με το Χατζιδάκι έγινε το 1979, σε μία τυχαία συνάντηση και είχαμε μία κουβέντα η οποία ήταν αφορμή, να με καλέσει αργότερα, για να τραγουδήσω στην πρώτη μου συναυλία μαζί του. Αυτό έγινε στις 2 Απριλίου του 1980 στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, στη δουλειά που είχε κάνει με τίτλο «Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΛΛΙΣΑΝΘΗΣ». Εκεί λοιπόν πήρα το βάπτισμα του πυρός και τραγούδησα για πρώτη φορά με το Μάνο Χατζιδάκι. Από τότε, ξεκίνησε μία συνεργασία η οποία κράτησε μια δεκαετία περίπου..

 Μαρία: Άρα.. η απώλεια του Μάνου Χατζιδάκι, θα ήταν για σένα τεράστια, αφού ξεκίνησες μαζί του. Έτσι δεν είναι;

 Βασίλης: Κοίταξε Μαρία, τα συναισθήματα μου για την απώλεια του Μάνου Χατζιδάκι μοιάζουν μ’ αυτά που μπορεί να αισθανθεί κάποιος χάνοντας ένα μέλος της οικογένειάς του. Ο Μάνος ήταν για μένα ένα πρόσωπο που με καθόρισε. Τον νοιώθω σαν πρώτου βαθμού συγγενείας πρόσωπο. Το αποτύπωμά του πάνω μου έχει μια διάσταση η οποία έχει να κάνει με την πολυεπίπεδη ύπαρξή του, και βεβαίως και την καλλιτεχνική του πλευρά, που με κρατάει όρθιο και σε μία σχέση επικοινωνιακή, αυτό που λέω εγώ.. μεταφυσική σχέση.. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει με ανθρώπους που έχουν αφήσει κοινή δημιουργία, και μία σχέση αλληλοϋποστήριξης, και λειτουργούσαν σε ένα χρήσιμο κομμάτι της τέχνης.

ΑΣΙΚΙΚΟ ΠΟΥΛΑΚΗ & ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ένα τραγούδι από αυτό το δίσκο,που είναι σε στίχους του Μιχάλη Γκανά.Ερμηνεύει ο Βασίλης Λέκκας.Εδώ,κιθάρα παίζει ο Γιάννης Σπάθας. Από την εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου.

 Μαρία: Για πες μου τώρα για τη γνωριμία και τη σχέση σου τον έτερο... ογκόλιθο της Ελληνικής μουσικής σκηνής.. τον Μίκη Θεοδωράκη..

 Βασίλης: Όταν ανοίγεις μια πόρτα με τον Χατζιδάκι, ανοίγει και με τον Θεοδωράκη, γιατί αισθάνομαι ότι αυτοί οι δύο είναι μια οικογένεια. Η γνωριμία μου λοιπόν με τον Μίκη Θεοδωράκη έγινε μετά από τρία χρόνια αφ’ ότου είχα γνωρίσει το Μάνο Χατζιδάκι.Όταν ο Μάνος και ο Μίκης αποφάσισαν να κάνουν κάποιες κοινές συναυλίες.. ένα τεράστιο καλλιτεχνικό γεγονός που έγινε σε πέντε- έξι πόλεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έλαβα μέρος και αυτό για μένα ήταν μοναδική και αξέχαστη εμπειρία.Η γνωριμία μου λοιπόν με το Μίκη και το Μάνο ήταν καταλυτική. Αμέσως αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι δίπλα στο Διόνυσο και στον Απόλλωνα.

 Μαρία: Υπάρχει κάποια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον Μάνο και τον Μίκη, όπως το είδες εσύ;

 Βασίλης: Πιστεύω πως και οι δύο προσεγγίζουν ένα θέμα κοινωνικής κατάθεσης και πνευματικής προσφοράς, αλλά το προσεγγίζουν μ’ ένα διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Όμως ότι παρήχθη και παράγεται απ’ αυτούς, είτε το κοινοποιούν τρίτοι για λογαριασμό τους, είναι μια τεράστια αναφορά στη νεώτερη Ελληνική μας μυθολογία. Αυτά τα πρόσωπα είναι μυθικά από τον τρόπο που τάχθηκαν και πρόσφέρανε σ’ αυτή τη χώρα.

 Μαρία: Ναι.. Το... τάχθηκαν είναι η λέξη που ταιριάζει σ’ αυτή την περίπτωση...

 Βασίλης: Είναι ταγμένοι φύσει, θέσει.. Δηλαδή το καλλιτεχνικό τους μέγεθος κι’ η πνευματική τους αξία, είναι σημεία αναφοράς. Είναι γεννήματα μιας τέτοιας κουλτούρας, μιας τέτοιας παιδείας, μιας τέτοιας ιστορικής συγκυρίας, που κουβαλάει την κληρονομιά κατευθείαν από την αρχαιότητά μας. Είναι κρίκοι μιας αλυσίδας, που προσπαθεί να μας κρατήσει ως έθνος και ως λαό, για να μπορέσουμε να ενωθούμε και να κατανοήσουμε τη ρίζα μας. Αυτά τα πρόσωπα ήτανε και παραμένουνε πραγματικά η μετάγγιση από τη μία περίοδο στην άλλη.

 Μαρία: Έχεις ερμηνεύσει μεγάλους Έλληνες ποιητές. Ποιά ή ποιο ποίημα ποιανού ποιητή.. έμεινε μέσα σου;

 Βασίλης:Στο ξεκίνημά μου γνώρισα τον ποιητή-στιχουργό Νίκο Γκάτσο και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο. Με το Γκάτσο και το Χατζηδάκη είπα αρκετά τραγούδια. Ο Γκάτσος λοιπόν είναι μια εμπειρία μοναδική για μένα, αφού κι’ ο ίδιος ο Χατζιδάκις τον θεωρούσε μέντορά του. Εγώ ερχόμουνα δύο γενιές πίσω, για να συναντήσω το Χατζηδάκη και άλλη μια γενιά για να βρω το Γκάτσο, επειδή βέβαια υπήρχε μεταξύ μας διαφορά ηλικίας. Παρ’ όλα αυτά, ρουφούσα σαν σφουγγάρι τη συμπεριφορά και τη σοφία του Γκάτσου, όσο μπορούσα βέβαια να την κατανοήσω και να την εντάξω σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον το οποίο ήταν τελείως διαφορετικό απ’ αυτά που άκουγα και ζούσα. Ο Γκάτσος και ο Χατζιδάκις ήταν πιο μπροστά απτή μιζέρια της εποχής και αυτό συνέβαινε γιατί κι’ οι δύο ήταν πιο καταρτισμένοι σ’ αυτό που είχε προηγηθεί. Ο Γκάτσος λοιπόν, μια που με ρώτησες για ποιητές, είναι για μένα ένας.. Βούδας, μ’ όλη αυτή τη σοφία που κουβαλούσε.

Σελίδα 2 από 5

   Μαρία: Για την .. ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ», θα σε ρωτάνε συνέχεια. Πως έγινε και τραγούδησες αυτό το τόσο ξεχωριστό τραγούδι;

Eλα σε μένα- Μάνος Χατζιδάκις ερμηνεύει ο Βασίλης Λέκκας. στιχοι Νίκος Γκάτσος

 Βασίλης: Ναι.. δεν έχουν σταματήσει να με ρωτάνε. Λοιπόν.. ηχογραφήθηκε το 1982 για τις ανάγκες της μουσικής θεατρικής παράστασης «ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ», που ανέβηκε στο θέατρο ΟΦ ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΕΙ.. τη χρονιά εκείνη. Γράφτηκαν κάποια κείμενα και κάποια τραγούδια, τα οποία έντυσαν την παράσταση. Μετά, έγινε ο δίσκος κι’ έτσι κυκλοφόρησε η.. μπαλάντα των αισθήσεων, κάνοντας αυτή τη διαδρομή. Ένα τραγούδι, που μετά από τόσα χρόνια.. υπάρχει μέσα στην αποτύπωση των καλών στιγμών του Ελληνικού τραγουδιού και έχει ειπωθεί και ξαναειπωθεί σε πολλές επανεκτελέσεις του από πολλούς και σπουδαίους ερμηνευτές. Κι’ εγώ βέβαια το λέω και το ξαναλέω σχεδόν σε όλες τις συναυλίες μου.Όπως είπε κι’ ο φίλος μου ο Γιώργος ο Μητράκης, μεταξύ αστείου και σοβαρού.. θα μπορούσα να κάνω καριέρα μ’ αυτό το τραγούδι και μόνο. Βέβαια, εγώ δε θέλω να αδικήσω την υπόλοιπη πορεία μου, σε σχέση με το ρεπερτόριο που έχω τραγουδήσει. Συνάντησα πολύ μεγάλα τραγούδια, κατά την άποψή μου, όμως, το πρώτο τραγούδι που σε βγάζει στη μουσική σκηνή και σε κάνει γνωστό στον κόσμο, είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει και το κουβαλάς πάντα. Δε μ’ αφορά καθόλου αν ξεπεράστηκε ή αν θα ξεπεραστεί. Σημασία έχει πως στην πορεία.. βοήθησε μέσα από την ερμηνεία, να μου δοθεί η δυνατότητα να πω τραγούδια μιας αντίστοιχης δυνατότητας και αισθητικής. Του Χατζιδάκι τον «ΚΕΜΑΛ», του Θεοδωράκη το «ΑΣΙΚΙΚΟ ΠΟΥΛΑΚΗ», του Μαρκόπουλου τον «ΑΘΕΑΤΟ».. Υπάρχουν και δύο πολύ μεγάλοι μουσικοί για μένα μιας νεότερης γενιάς ο Σπάθας και ο Τρανταλίδης. 

GUEVARA - Βασίλης Λέκκας. Μελοποίση του ποιήματος του Νίκου Καββαδία. Cd ΟΡΘΙΟΙ

Με τον Σπάθα έχω κάνει τρεις δίσκους. Ο πρώτος έγινε το ’89, ο δεύτερος το ’91 και ο τρίτος το 2007. Ενδιάμεσα δε το ’99 και το 2001, γίνανε οι δύο δίσκοι μου με τον Τρανταλίδη. Με τους δύο λοιπόν αυτούς υπέροχους μουσικούς και με τους στιχουργούς-ποιητές που δώσανε έξοχους στίχους, έκανα πολύ ωραία πράγματα. Δε θέλω να μείνω μονάχα στην κλασσική σχολή Χατζιδάκι - Θεοδωράκη - Μαρκόπουλου. Θέλω να αναφερθώ και στα άλλα πρόσωπα που μου δώσανε συγκλονιστικά τραγούδια αντίστοιχης κατεύθυνσης.. με μία ανάγκη να μιλήσουμε και γι’ αυτόν τον τόπο, που έχει πολλές πλευρές. Γιατί αυτός ο τόπος παράγει άπειρα πράγματα. Από την ιστορία του, την ερωτική του πλευρά, το περιβάλλον του, την πρόσφατη πολιτική του περίοδο και πάει λέγοντας. Όλο αυτό το ρεπερτόριο λοιπόν που ξεκίνησε απ’ το ’80 μέχρι σήμερα, με ενδιάμεσους σταθμούς πολύ σημαντικούς όπως.. «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ», όπως ο δίσκος «ΟΡΘΙΟΙ» και πολλά άλλα. Πάντοτε ήθελα να μιλάω σε μια άλλη μουσική γλώσσα, για να μη με ταυτίζουνε με την καριέρα ενός τραγουδιστή που θέλει να τραγουδήσει στα μαγαζιά και στη νυχτερινή ζωή. Δεν έχω τέτοια βλέψη, ούτε είχα ποτέ.

 Μαρία: Το μεγάλωμά σου στις Σέρρες, έπαιξε ρόλο στη μετέπειτα πορεία σου; Κατάγεσαι από μουσική οικογένεια ή η αγάπη σου και η ενασχόλησή σου με τη μουσική ήταν επίκτητα;

 Βασίλης: Γεννήθηκα στο Άνω Μητρούσι Σερρών και με το που.. σαράντισα, οι γονείς μου με πήγανε στο χωριό του πατέρα μου την Κουμαριά Σερρών, ένα μικρό χωριό δίπλα στο Στρυμόνα.Στο οικογενειακό μου περιβάλλον δεν υπήρξε ποτέ κανείς μουσικός απ’ ότι ξέρω. Εκεί, οι συνθήκες της ζωής δεν ήταν ευχάριστες. Όταν λοιπόν γινόταν κάποιο πανηγύρι και υπήρχε το γλέντι, εγώ άκουγα τα τραγούδια κι’ αυτό για μένα ήταν μια φοβερή εμπειρία και μια εσωτερική διέξοδος. Μπορούσα να διαγράψω ότι γινόταν δίπλα μου και ν’ ακούω μόνο τη μουσική και τα τραγούδια. Σχεδόν δεν θυμάμαι τον εαυτό μου τότε, αλλά αυτό το θυμάμαι. Πολύ νωρίς λοιπόν αποφάσισα πως θα ασχοληθώ με τη μουσική και το τραγούδι και το αποφάσισα έτσι, χωρίς να έχω δεύτερη σκέψη, χωρίς να αναρωτηθώ, χωρίς να μου το πει κάποιος. Ήταν κάτι που ήρθε και μ’ ακούμπησε και το δέχτηκα. Το περίμενα, το προκάλεσα, όπως θες πέστο.. και εξελίχθηκε να φτάσω και ν’ ασχοληθώ με τη μουσική και μόνο. Για πρώτη φορά τραγούδησα με τον Ζαμπέτα σε ηλικία 15 χρονών στη Θεσσαλονίκη. Στο χωριό έμεινα μέχρι τα οχτώ μου χρόνια και μετά, λόγω προβλημάτων υγείας, μείναμε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί άρχισα να ανακαλύπτω τι μπορώ να κάνω με τη μουσική.

 Μαρία: Βήματά σου το φετινό χειμώνα και μελλοντικά σου σχέδια δισκογραφικά και επί σκηνής;

 Βασίλης:Από δω και πέρα, 3 και 4 Φεβρουαρίου, θα παίξω στη Λάρισα στο θέατρο δημοτικού Ωδείου, σε δυο παραστάσεις με θέμα τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκη και τον Ξαρχάκο. Η περιοδεία αυτή που θάχει τον τίτλο «ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ»,  θα γίνει σ’ όλη την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του έτους. Στη συνέχεια στις 10 και 11 Φεβρουαρίου θα παίξω στη Σύρο στο θέατρο.. Απόλλων. Σ’ αυτές τις παραστάσεις θα υπάρχει μία δεκαμελής ορχήστρα, η οποία ονομάζεται «ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΟΔΩΝ». Μαζί μου θα τραγουδήσει μια νέα τραγουδίστρια η Βίβιαν Ντάγκλας, και θα συμμετέχουν επίσης και οι τοπικές χορωδίες.  Στις 17 και 18 Φεβρουαρίου θα παίξω σε δυο πόλεις στη Γερμανία.. στη Φρανκφούρτη και στο Σβέντσιγκερ. Στις 25 Φεβρουαρίου, πάμε Νέα Υόρκη, στο Frank Sinatra school theatre στο queens όπου είμαι καλεσμένος στο κέντρο Ελληνικού πολιτισμού, για να τραγουδήσω σε ένα αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη. Την άλλη μέρα θα παίξουμε στη Βοστώνη σ’ ένα αντίστοιχο πρόγραμμα. Στις 16 του Μάρτη θα είμαι στο ΜΥΛΟ Θεσσαλονίκης και στις 17 στην Κομοτηνή με ένα σχήμα για δύο πιάνο και δύο φωνές. Στα δυο πιάνα θα είναι ο Γιώργος Καζαντζής και ο Γιώργος Ανδρέου και θα τραγουδάμε η Μελίνα Κανά κι’ εγώ. Από τις 23 του Μάρτη και μέχρι πριν το Πάσχα θα είμαι στο Σταυρό του Νότου. Δισκογραφικά τώρα δεν έχω αποφασίσει, εκτός από μία δουλειά που έχω ηχογραφήσει, η οποία προέρχεται από μια θεατρική παράσταση που έκανα πριν από ενάμιση χρόνο με τίτλο «ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΜΟΥ ΜΑΓΙΣΣΑ», στηριγμένη στα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη. Πάντα ήθελα να κάνω έναν τέτοιο δίσκο, μ’ αυτή την πλευρά του λαϊκού μας τραγουδιού με τον δικό μου τρόπο. Χρειάζεται βέβαια λίγη δουλειά ακόμη, γι’ αυτό δεν ξέρω ακριβώς πότε θα την εκδώσω. Υπάρχει άλλη μια σκέψη για ένα υλικό που έχω μαζέψει, που θέλει ακόμη περισσότερη δουλειά μέχρι να το συντάξω. Θα περιέχει τραγούδια που μου έχουν δώσει διάφοροι συνάδελφοι, αλλά είναι πολύ νωρίς να μιλήσω με περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτό.

Σελίδα 3 από 5

 Μαρία: Διαδίκτυο και τραγούδι. Πως βλέπεις τη σχέση τους;

 Βασίλης: Νομίζω πως υπάρχουν τρόποι να χειριστείς το διαδίκτυο. Αν είσαι και γνώστης δε, ακόμα καλύτερα. Πιστεύω λοιπόν πως τον κυριότερο ρόλο τον παίζει η σωστή ενημέρωση στον κόσμο, ο οποίος ασχολείται και μας ψάχνει μέσα απ’ το διαδίκτυο. Από την άλλη πάλι, σε σχέση με τη δισκογραφία και το διαδίκτυο, η δισκογραφία είχε πέσει σε ανυποληψία πολύ πριν ωριμάσει το διαδίκτυο. Πολλοί συνάδελφοι και εγώ μαζί, δεν ανήκουμε σ’ αυτό το πρόχειρο μουσικό ύφος,  που μοιάζει με κακό φαγητό και έχει παρασύρει ένα ακροατήριο, το οποίο ούτως ή άλλως δε σεβότανε αυτό που έπαιρνε ν’ ακούσει. Να  σου πω ένα παράδειγμα...Το «ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑ» υπάρχει μέσα στα πρώτα πενήντα Ελληνικά άλμπουμ εδώ και τόσα χρόνια. Δεν υπήρξε όμως ποτέ στο... δρόμο για να μπορείς να το αγοράσεις σε σχέση με τα.. νυχτερινά τραγούδια που τα πουλούσαν με ένα ευρώ, είχαν ένα κακό εξώφυλλο κι’ όταν τα έβαζες ας πούμε στο αυτοκίνητό σου να τ’ ακούσεις.. δεν ακουγόντουσαν. Τα έπαιρνες δε αυτά, γιατί άκουσες έναν τραγουδιστή να τα τραγουδάει σ’ ένα νυχτερινό μαγαζί.  Αν σου προσφερόταν όμως στο δρόμο το «ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑ», δεν θα το αγόραζες μ’ ένα ευρώ και με τόσο κακό εξώφυλλο και ήχο. Θα το σεβόσουνα.. Οι δισκογραφικές εταιρείες βέβαια, δεν στηρίξανε επί ίσοις όροις αυτές τις διαχρονικές δουλειές. Τις αφήσανε μόνες, κι’ αυτές πετύχανε ότι πετύχανε με τις δικές τους δυνάμεις και μόνο. Επικεντρωθήκανε στο.. πρόχειρο για να τους βγάλει όσα τους βγάλει, να τα φάνε, να πάνε γι’ άλλα, να βγάλουν κι’ από τ’ άλλα, να τα ξαναφάνε και ούτω καθ’ εξής. Κι’ αυτό όλο δεν ήταν παρά μια άχρηστη ανακύκλωση, που δεν άφηνε κανένα κοινωνικό όφελος. Από την άλλη βέβαια, δεν θέλω να θεωρηθεί ότι εγώ είμαι εκπρόσωπος μιας προσφοράς στην κοινωνία, και ότι έχω κάνει είναι και το απόλυτο ή το τέλειο. Απλά προσπαθώ να .. χρησιμεύω σε κάτι πάνω σ’ αυτό που κάνω και σε μένα και στον κόσμο. Όταν τραγουδάω ας πούμε σ’ ένα θέατρο, θέλω να μπορούν τα παιδιά που θα έρθουν, ν’ ακούσουν ένα καλό τραγούδι κι’ εγώ να μην αισθάνομαι πως τα κοροϊδεύω. Έχω νοιώσει πολλές φορές πως το θέατρο είναι το σπίτι μου. Δεν ένοιωσα ποτέ.. επιτυχία αυτό που βασίζεται σε πόσα λουλούδια θα πουλήσουνε και πόσα πιάτα θα σπάσουν οι θαμώνες. Δε θέλω να με μπερδεύουνε με όλο αυτό. Σε ότι αφορά λοιπόν το κομμάτι του διαδικτύου, πιστεύω πως δεν υπάρχει θέμα πανικού. Οι καλές δουλειές πάντα θα φαίνονται, θα έχουν τους πιστούς τους οπαδούς, και μέσω του διαδικτύου θα φτάνουν σε πολύ περισσότερο κόσμο. Ένα άλλο πράγμα το οποίο έχει επιτευχθεί μέσω του διαδικτύου είναι ότι  εγώ ας πούμε σαν Βασίλης Λέκκας, δεν έχω πλέον την ανάγκη της δισκογραφίας. Άσε που αυτό που κρατάω σε σχέση με τον κόσμο είναι οι ζωντανές εμφανίσεις. Ότι υπάρχει κι’ ότι κουβαλάς και το δείχνεις όταν βγαίνεις στη σκηνή, αυτό ζητάει ο κόσμος από σένα. Τώρα, αν του πω και πέντε τραγούδια που είναι καινούργια και έχουν ενδιαφέρον και τα αποδεχτεί στο .. ζωντανό , δεν έχω τόσο ανάγκη από ένα καινούργιο υλικό που θα το βγάλω δισκογραφικά. Όταν τραγουδάς ζωντανά φαίνεται όλη η πορεία σου μαζί κι’ όχι ένα κομμάτι μόνο. Ας πούμε..  όσο παλιά τραγούδια κι’ αν είναι ο «ΚΕΜΑΛ», «Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ» το «ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ», εγώ δεν θα σταματήσω να τα λέω. Και όλοι οι συνάδελφοι που έχουν μια παρόμοια λογική, στηρίζονται πάνω σε τραγούδια τα οποία έχουν μείνει γιατί είναι δυνατά τραγούδια, κι’ ας έχουν γραφτεί τριάντα και σαράντα χρόνια πριν. Εμένα ας πούμε, μ’ αρέσει να τραγουδάω Τσιτσάνη, Βαμβακάρη.. στα ρεμπέτικα που έχει γράψει, Θεοδωράκη..  στα υπέροχα τραγούδια που έχει γράψει για τον Μπιθικώτση, τραγούδια που έχει πει ο Ξυλούρης και άλλα τέτοια παλιά αλλά δυνατά..  Είμαι Έλληνας τραγουδιστής και θέλω, αυτά τα βιώματα, σαν εκπρόσωπος μιας γενιάς νεότερων των προαναφερθέντων, να τα περνάω στους ακόμη πιο νέους. Τα πήρα απ’ αυτούς που τα πήρα για κάποιο λόγο. Βιώνω μια πραγματικότητα πατώντας με τα πόδια μου πάνω σ’ αυτή τη γη και κάτι με δονεί. Με δονεί η μουσική της και η ιστορία της. Είμαι κάτι σαν.. μεταφορέας, και ότι μεταφέρω πρέπει να το μεταδώσω και στα παιδιά μου, για να έχουν και αυτή την εμπειρία από μένα, και τις άλλες εμπειρίες από τη ζωή τους που τις βιώνουν και τις μεταφράζουν με τον δικό τους τρόπο. Τα τραγούδια λοιπόν αυτών των συνθετών που προανέφερα, τάχω τραγουδήσει άπειρες φορές. Κι’ αν δεν τάχω δισκογραφήσει ποτέ, έχω τόση αγάπη και τέτοιο πάθος γι’αυτά, που όταν τα λέω σε συναυλίες, γίνονται κι’ ένα δικό μου μέρος. Σ’ αυτό το θέμα πάνω, θέλω να πω κάτι που το επαναλαμβάνω εδώ και χρόνια. Οι Έλληνες τραγουδιστές, άντρες και γυναίκες, πρέπει να τραγουδάμε ένα μεγάλο μέρος αυτής της πλευράς του Ελληνικού τραγουδιού, είτε το ξέρουμε είτε όχι. Πρέπει να το τραγουδάμε και να μη φοβόμαστε την κριτική. Γιατί.. κριτική μπορούν να μας κάνουν, έχοντας την ξεκάθαρη εικόνα το.. ποιος το είπε πρώτος, όμως, όσο απομακρυνόμαστε απ’ αυτό και δεν το τραγουδάμε, τόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση. Πρέπει λοιπόν, το κοινό να δικαιολογήσει τα νέα παιδιά που τα τραγουδάνε και ίσως και να μην τα κατανοούν κιόλας. Εμείς πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να τα κατανοήσουν και όσο επιμένουμε σ’ αυτό το ρεπερτόριο, γίνεται κάτι.. Δεν πρέπει να τα παρατάμε, και ειδικά το δημοτικό μας τραγούδι, το οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο. Και έχει καταλήξει δύσκολο, γιατί έχει πάψει να υπάρχει η βιωματική του πλευρά. Θα το κατανοήσουμε όμως μέσα από την ικανότητα πλέον να διαβάζουμε τις νότες, ή να το ακούμε με τ’ αυτιά μας και να ερχόμαστε κοντά σ’ αυτό, αφού ζούμε στον ίδιο τόπο που το γέννησε και έχουμε ακόμη εκπροσώπους που το τραγουδάνε υπέροχα και ζούνε και είμαστε ευτυχείς γι’ αυτό. Οι νέες γενιές, πρέπει να ρίχνουνε μια ματιά και κει. Γιατί δεν είναι πίσω αυτό το τραγούδι.. είναι παράλληλα. Όσο είμαστε αγκαλιά με το δημοτικό και το λαϊκό μας τραγούδι, τόσο πιο ενισχυμένοι και με ταυτότητα γινόμαστε ως ερμηνευτές και τόσο περισσότερο στηρίζουμε και υποστηρίζουμε τον τόπο μας.

 Μαρία: Για πες μου τώρα τη γνώμη σου για όλο αυτό το.. στριμωγμένο ψυχή τε και σώματι που περνάμε τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα..

 Βασίλης: Πρέπει να σου πως ένα κομμάτι αυτής της εξέλιξης, είναι και ο τρόπος που συμπεριφερθήκαμε στο κομμάτι της μουσικής και της τέχνης γενικά. Αφήνοντας την, απαξιώνοντάς την, σε πολλές μορφές όπως είναι το τραγούδι κυρίως, το θέατρο, η μη αναγνώριση της προσπάθειας που κάνουν οι εικαστικοί, που είναι στο περιθώριο, οι συγγραφείς που είναι επίσης στο περιθώριο, οι θεατρικές ομάδες κατά τόπους που είναι στο περιθώριο, καταρρέουν όλα. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει υποστήριξη στην πνευματική δημιουργία, δημιουργείται η επόμενη γενιά, χωρίς πνευματικό υπόβαθρο, χωρίς πολιτισμική επαφή, και βέβαια.. χωρίς να φταίει. Κι’ αν πούμε τη φράση.. υπάρχει σχέδιο, πολύ εύκολα μπορεί να μας θεωρήσει κάποιος γραφικούς, επαναλαμβανόμενους, και πάει λέγοντας. Μα δεν είναι αποκάλυψη το γεγονός ότι τα πρόσωπα που είναι στην εξουσία σήμερα, είναι παντελώς απόντα από την πνευματική επαφή μ’ αυτό τον τόπο;

Βασίλης Λέκκας για την οικονομική κρίση: "Είμαι έτοιμος να κάνω κάποια βίαιη πράξη"!

Εδώ υπήρξε υπουργός που κορόιδεψε ανοιχτά τους ποιητές και είπε πως είναι κουραμπιέδες..και πολλά άλλα. Επίσης κάποιος άλλος είπε ότι τα πολιτιστικά κέντρα είναι τα παραλιακά μαγαζιά.
Δηλαδή τα ωδεία που πάνε τα παιδιά για να σπουδάσουν μουσική, τα κόλλησε στον τοίχο.. το καταλαβαίνεις; Δε λέγονται αυτά. Ο πρώην πρωθυπουργός απαξίωσε τη μουσική, κατεβάζοντάς την στο επίπεδο της νυχτερινής ζωής. Τα πρότυπα αυτά είναι μια αφορμή συμπεριφοράς στην κοινωνία, που.. κανονίζει το πως θα ντυθούμε, πως θα μιλήσουμε,  πως θα λειτουργήσουμε. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τη συναλλαγή σ’ ένα επίπεδο, αντί να ανεβαίνει.. χαμηλώνει. Και ποια είναι στην ουσία η κατάληξη; Να έχουμε έναν κοινωνικό πολτό, να τον κατευθύνουμε και να τον βάζουμε να τρώγεται ο ένας με τον άλλον, για να μπορούμε.. εμείς.. η εξουσία να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.. να.. περνάνε οι μέρες και κάποια στιγμή, να είναι για μας πάρα πολύ εύκολο να σπείρουμε τον πανικό ότι.. δεν θάχεις δουλειά αν δεν υπακούσεις, δε θα πάρουμε τη δόση αν δεν πληρώσεις το χαράτσι και πάει λέγοντας. Λυπάμαι,  γιατί πετύχανε να σπρώξουνε στο.. υπόγειο το λαό μας, που όμως τόσο δα θέλει να πάρει την απόφασή του και να φωνάξει.... φτάνει πια...

Σελίδα 4 από 5

 Μαρία: Αυτό φαίνεται κι’ από τις συγκεντρώσεις στις πλατείες, που ενώ ξεκίνησαν ενθουσιώδεις και γεμάτες κόσμο που φώναζαν συνθήματα και είχαν παλμό, κάπου κάναν πίσω και σχεδόν σταμάτησαν...

 Βασίλης: Ακούω από πολύ κόσμο αυτό που μου λες.. ότι δηλαδή δε γίνεται τίποτα. Εγώ πιστεύω πως γίνονται πάρα πολλά...

 Μαρία: Βράζει και κάποια στιγμή θα ξεχειλίσει...

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ, Βασίλης Λέκκας Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Από την εκπομπή: ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ / Σπύρος Παπαδόπουλος / ΝΕΤ / 05.12.2009

 Βασίλης: Ακριβώς.. Αυτή τη στιγμή ο λαός ανασυντάσσεται. Ο καπνός δεν έχει σβήσει. Μπορεί λοιπόν να γίνει μία ουσιαστική παρέμβαση του λαού, χωρίς πολλά-πολλά για να καθαρίσει και να ξεβρομίσει το τοπίο. Το θέμα είναι.. αυτός ο λαός θα είναι ώριμος, ώστε μετά να κάνει τις επιλογές του σοφά; Θα βρει αυτός ο λαός την ωριμότητα μετά από τέτοιο βήμα και τέτοια μεγάλη απόφαση, να πετύχει και το επόμενο, που είναι ακόμη πιο ουσιαστικό; Γιατί το σπουδαίο για μένα δεν είναι να βρεθεί τρόπος να φύγει αυτή η εξουσία, και να σταματήσει να πληρώνει ο κόσμος χρέη στους απατεώνες, που έχουνε .. φυτευτεί στον τόπο μας κι’ αυτοί και τα τσιράκια τους, αλλά το να μπορέσει ο λαός να διαχειριστεί αυτή τη μεγαλειώδη και ιστορικής σημασίας απόφαση που πήρε να διώξει αυτούς τους.. λίγους.. Κι’ όταν λέω .. λίγους .. δεν το εννοώ ποσοτικά.. Εννοώ αυτούς τους.. χωρίς περιεχόμενο ανθρώπους που είναι στην εξουσία. Πρέπει λοιπόν να ξέρουνε και να ξέρουμε πως η δύναμη είναι στα χέρια του λαού. Όλες οι παραγωγικές πλευρές είναι στα χέρια του λαού. Μας πήραν τον ΟΤΕ, και η ΔΕΗ είναι σα να την έχουν πάρει άλλοι, γιατί απ’ τη στιγμή που την πληρώνουμε δεν είναι δική μας. Μας πήραν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τους αρχαίους χώρους, κάναν τους δρόμους ιδιωτικούς, η τιμή του πετρελαίου χτύπησε κόκκινο, υπάρχουν πάρα πολλοί άστεγοι, συνταξιούχοι που τους δέρνουνε και τους πετάνε στους δρόμους, δεν υπάρχουν σχολεία. Καπηλευτήκανε το.. ψωμί, παιδεία, ελευθερία για να μπορέσουνε να ξανακοροϊδέψουνε το λαό, και να καταλήξουμε σήμερα να μην υπάρχει ούτε ψωμί,  και κυρίως να μην υπάρχει παιδεία. Όσο για την ελευθερία.. την έχουν φυλακίσει στα δικά τους πλαίσια της ανελευθερίας. Όλα αυτά είναι αφορμές για μην μπορεί να πολυσκέφτεται ο λαός. Δηλαδή, μπαίνει μέσα, τον βιάζει, τον κλέβει, τον ματώνει, καταρρακώνει την αξιοπρέπειά του και του λέει κι’ από πάνω.. τα κάνω όλα αυτά για το καλό σου. Ε..  πρέπει να είναι κάποιος  βλάκας για να το πιστέψει αυτό.

 Μαρία: Εσύ προσωπικά Βασίλη, με την κατάσταση αυτή που προαναφέραμε που επικρατεί και σκιάζει την Ελλάδα, νοιώθεις ανασφάλεια για την οικογένειά σου, για το πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά σου, αν θα μπορέσουν να σπουδάσουν, αν θα υπάρχουν αύριο μεθαύριο δουλειές για να δουλέψουν;

 Βασίλης: Ναι Μαρία μου. Περνάνε αυτές οι σκέψεις απ’ το μυαλό μου, αλλά εγώ δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, ο οποίος ασχολείται με τα κοινά. Για να μη με φάει η μιζέρια το να αποδεχτώ ένα τέτοιο γεγονός ως τη μοναδική λύση. Δεν ξέρω αν είμαι ο πρώτος πολίτης, αλλά ίσως είμαι ο πρώτος καλλιτέχνης που αντέδρασε ουσιαστικά με μία πράξη πάνω στην υπογραφή και στην απόφαση να μπούμε στο Δ.Ν.Τ. Αυτό έγινε στις 13/10/2010. Όλοι αρχίσανε και μαζευόντουσαν στο Σύνταγμα και στις πλατείες γενικότερα γύρω στο Μάρτη με Απρίλη του 2011. Εγώ πήρα μια απόφαση λοιπόν πολύ πιο πριν στις 13/10/2010 όπως είπα και μάλιστα τότε γινόμουνα και πενήντα χρονών. Πήγα στον τύμβο του Μαραθώνα, κρατώντας ένα πανό στα χέρια μου, που έλεγε.. «ΛΑΕ ΜΗΝ ΚΡΥΒΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΣΟΥ.. ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ»..  και από κει περπάτησα κι’ έφτασα στην Ακρόπολη, κάνοντας μια πορεία εφτά ωρών.  Βγήκε το νύχι μου, είχα τάσεις λιποθυμίας γιατί δεν είμαι αθλητής, ούτε έχω ξανακάνει ποτέ τέτοιο πράγμα, όμως, βρήκα δύναμη κι’ έφτασα στην Ακρόπολη κρατώντας αυτό το πανό. Κανένα δε απ’ τα κανάλια και τα ραδιόφωνα δεν ασχολήθηκε μ’ αυτό το γεγονός. Εγώ βέβαια δεν είχα δηλώσει ότι θα το κάνω. Τόκανα αυθόρμητα. Ο κόσμος που με είδε, αντέδρασε ποικιλοτρόπως.. Άλλοι με χειροκροτούσαν, άλλοι δεν ξέρανε τι είν’ αυτό, άλλοι με βρίζανε γιατί εμπόδιζα τη συγκοινωνία, άλλοι με γνώρισαν και μου φώναζαν.. τι κάνεις ρε Βασίλη.. Κι’ εγώ τους έλεγα.. το κάνω γι’ αυτό που θα βρούμε σε λίγο καιρό μπροστά μας.. Και τώρα, δυστυχώς αυτό επιβεβαιώνεται.

 Μαρία: Ο κόσμος λοιπόν πρέπει να αντιδράσει. Πρέπει να σηκωθεί όρθιος.

 Βασίλης: Και σ’ ότι αφορά το.. ΟΡΘΙΟΙ που επαναλαμβάνω εδώ και καιρό, είναι ο τίτλος του δίσκου μου που το 2004, σε ανύποπτο χρόνο τον βάφτισα έτσι, γιατί την είχα μυριστεί τη δουλειά. Το 2004 υπογράφτηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες.. να μην το ξεχνάμε αυτό, που σημαίνει πως το μνημόνιο αρχίσαμε να το πληρώνουμε από τότε. Αυτά τα πράγματα τάχω κάνει ως Έλληνας πολίτης και ως Έλληνας καλλιτέχνης, και απευθύνομαι στους ομοίους μου και σ’ όλο τον τόπο. Και μια και μου δίνεις την ευκαιρία θέλω και πρέπει να πω..Μην φοβάσαι λαέ. Είμαστε πολλοί για να φοβηθούμε τόσους λίγους.

 Μαρία: Σωστά και σοφά τα λόγια σου Βασίλη, αλλά πες πως ο λαός θέλει να αντιδράσει.. ας πούμε με την ψήφο του στις εκλογές. Δεν μπορεί να απέχει, γιατί κατά τη γνώμη μου η αποχή δεν είναι λύση. Φτάνει λοιπόν στην κάλπη και σκέφτεται πως όλοι πρόδωσαν και κατάστρεψαν τα όνειρά του. Τι θα ψηφίσει;

 Βασίλης:Άκου.. τα τελευταία σαράντα χρόνια είναι δυο κόμματα και τρεις οικογένειες, που διαδέχονται η μια την άλλη στην εξουσία. Πρέπει λοιπόν ο κόσμος να απαλλαχθεί κυρίως απ’ αυτές τις οικογένειες κι’ απ’ αυτά τα κόμματα. Δυστυχώς, στο σημείο που φτάσαμε, πρέπει να γίνονται τέτοιου είδους βήματα σε σχέση με το εκλογικό σώμα. Από κει και πέρα, ως λαός, ως καθημερινή σχέση με τον συνάνθρωπό μας, έχουμε τη δύναμη να μεταβάλλουμε ένα πολιτικό σύστημα ώστε να μας συμπεριφερθεί ανάλογα και όχι να το ακολουθούμε. Δεν θα το επιτρέψει ο λαός ένα τέτοιο σύστημα να ξαναβγεί στην εξουσία ή ένα καινούργιο εκλογικό σύστημα να ξανακαταλήξει να είναι σαν αυτό που είναι τώρα. Ο κόσμος πρέπει να απαιτήσει.Κατ’ αρχήν.. σχολεία.. παιδεία. Οι γονείς να δουλεύουνε και να έχουν την ώρα και την αξιοπρέπεια να γυρίσουν στο σπίτι τους να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Οι δάσκαλοι να έχουνε το κέφι και την όρεξη να διδάσκουν τα Ελληνικά. Οι μισθοί, οι οποίοι είναι της πείνας, και είναι μισθοί της πείνας γιατί ένας γονιός έχει καταλήξει, αντί να συντηρεί την οικογένειά του με τη δουλειά του, να συντηρεί τα χαράτσια, τους κλέφτες, τα πετρέλαια, να πληρώσει τα δάνεια που πήρε.. Και εδώ θα κάνω μια παρένθεση.Πολλοί.. πήρανε δάνεια κάτω από επουσιώδεις ανάγκες.. Ας πούμε.. διακοποδάνειο για να πάνε στη Χονολουλού.. Και τέλος πάντων.. αυτό να το δεχτώ, γιατί ο Έλληνας έχει φάει και πολύ καταπίεση. Είναι πεινασμένος λαός. Δεν υπήρξε ποτέ στην Ελληνική ιστορία στιγμή από το ’21 μέχρι τώρα που να πεις πως η Ελλάδα.. χόρτασε λίγο. Και όλες αυτές οι παρενέργειες.. να πάρω ένα δάνειο και να πάω στη Χαβάη, έχουνε το κατάλοιπό τους εκεί. Από την άλλη όμως, υπάρχει κι’ ένας λαός ο οποίος έπαιρνε το δάνειό του και έλεγε.. εγώ έχω μια δουλειά και παίρνω.. χι.. λεφτά. Θα πάρω λοιπόν ένα δάνειο, θα δίνω ας πούμε στη δόση μου 200 και θα μου μένουν τα υπόλοιπα. Κανόνιζε τις ανάγκες του σύμφωνα με τα χρήματα που έπαιρνε.  Είναι και το μοντέλο της εποχής που του λανσάρουνε.. και του επιβάλλουν σχεδόν να το ακολουθεί. Υπολόγιζε κιόλας πως στο μέλλον θα έπαιρνε περισσότερα.. Που να φανταστεί πως θα έρθουν χρόνια.. μείωσης μισθού.. Έπαιρνε λοιπόν το δάνειό του και επέστρεφε αυτά που έπαιρνε με τους τόκους τους. Αυτό το σκατόκρατος όμως, έχει πάρει δάνειο για λογαριασμό του πολίτη. Και ενώ ο πολίτης του επιστρέφει τους τόκους,  το ίδιο δεν τους επιστρέφει στους δανειστές του, αλλά έρχεται σε συμφωνία μαζί τους και λένε όλοι μαζί ότι θα ζητήσουν κάποια στιγμή να υπάρξουν ποινές σε όλους αυτούς που δεν μας έδωσαν τα λεφτά. Και ποιοι είναι αυτοί; Οι πολιτικοί. Οι πολιτικοί όμως έχουνε δώσει τις μίζες τους εκεί που πρέπει και με τη συμφωνία της μίζας, του μιζαδόρου και του μιζαδορόμενου, ζητάνε ευθύνες απ’ το λαό. Και επειδή αυτό το κεφάλαιο και αυτή η συμπεριφορά η.. καμόρα κυβερνά όλο τον πλανήτη, σ’ αυτή την παγίδα πέφτουν πολλοί λαοί. Κι’ ερχόμαστε τώρα εμείς να πληρώσουμε ποιον; Δώσανε τα λεφτά στους ανθρώπους του Διστόμου και των Καλαβρύτων; Δώσανε στα χωριά που κάψανε, λεηλατήσανε και ξεκληρίσανε γενιές;Η γιαγιά της γυναίκας μου, που ζει στην Κρήτη και είναι 92 χρονών, μου έλεγε πως οι Γερμανοί εκτελέσανε τα τρία της αδέρφια στο χωριό της. Και το λέει αυτή η γυναίκα, η οποία ζει σ’ ένα χαμόσπιτο, σ’ ένα χωριό στην Κρήτη, που είναι πάνω στο βουνό, και έχει αποτυπώματα από τις λεηλασίες των Γερμανών. Κι’ έρχεται τώρα ο εγκληματίας να ζητήσει ευθύνες και λεφτά απ’ το θύμα, χωρίς να ντρέπεται.. Μας πατήσανε κάτω στην κατοχή, αλλά αποζημιώσεις δεν θα πάρουμε ποτέ. Αυτά τα χρέη τα μεταπολεμικά, είναι αυτό που λέμε.. κυνηγάει ο σκύλος την ουρά του.. Ποτέ δεν θα τη βρούμε την άκρη. Το μόνο που μένει στο λαό είναι να σηκωθεί όρθιος και να πει.. μέχρις εδώ.. και όχι μόνο. Να συνεχίσει και να πει..  τώρα θα σας πάρουμε φαλάγγι. Θα σας πάρουμε με τις πέτρες και με τις βρεγμένες σανίδες. Θα σας πιάσουμε απ’ τ’ αυτί και θα σας το κολλήσουμε στο πάτωμα. Όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Επανάσταση για να βγούμε απ’ το αδιέξοδο..Συνεντεύξεις στο "Μουσικόραμα"

Σελίδα 5 από 5

 Μαρία: Ναι..   Δυστυχώς το σχέδιο είναι να μειώσουνε τους πληθυσμούς. Βλέπεις πόσοι άστεγοι υπάρχουνε;

Η Κάθοδος των Δωριέων-Βασίλης Λέκκας(Μ.Θεοδωράκης-1998) Δίσκος: Το ασίκικο πουλάκη Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης Γιορτές Ιωνίας στο γήπεδο του Πανιωνίου-Αύγουστος 1998

 Βασίλης: Θα σου πω τώρα κάτι πάνω σ’ αυτό. Θα κάνω κάποιες συναυλίες ανά την Ελλάδα και ένα μέρος των χρημάτων θα το δώσω στην ΚΛΙΜΑΚΑ.. μια οργάνωση αστέγων, που μου έχει κάνει την πολύ μεγάλη τιμή να μου επιτρέψει να κοινοποιήσω αυτό το θέμα. Γιατί, πρέπει να κοινοποιούνται ορισμένα θέματα, κι’ ο κόσμος να πάει στην Κωνσταντινουπόλεως που είναι ένα απ’ τα στέκια τους να δει την κατάσταση, και πόσοι άστεγοι υπάρχουν, αλλά προσπαθούν να μην χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν και να μην καταρρεύσουν. Είναι άνθρωποι που συζητάω μαζί τους, και θέλω να τους εντάξω σ’ αυτή την προσπάθειά μας να τους βοηθήσουμε όλοι ως λαός κι’ εγώ με τον τρόπο μου, δίνοντας ένα μέρος των χρημάτων από τις συναυλίες που θα κάνω. Γι’ αυτό σου είπα πως δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια.

 Μαρία: Νομίζεις πως πρέπει να γράφονται τραγούδια διαμαρτυρίας στις δύσκολες μέρες που περνάμε;

 Βασίλης: Όχι.. Δεν πρέπει να γράφονται τραγούδια διαμαρτυρίας τώρα. Είναι ανώριμο. Είναι κάτω από τη φόρτιση, την ένταση και την παρόρμηση της στιγμής. Είναι σα να γράφεις μια επικαιρότητα και πάνω στην έντασή της, ξεχνάς και τη χρήση της μουσικής. Πιστεύω πως πρέπει να αφυπνίζεσαι σε ανύποπτο χρόνο. Δεν πρέπει να μπεις στη διαδικασία να βρεις έναν τρόπο να πεις ότι είναι να πεις σε σχέση μ’ αυτό που συμβαίνει μπροστά σου.  Πρέπει αυτό να το διώξεις. Να μην του επιτρέψεις να εμφανιστεί μέσα απ’ την τέχνη σου. Δηλαδή, όταν ο Γκάτσος έγραψε.. «καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ», κι’ όταν έλεγε.. «κοιμήσου Περσεφόνη, στην αγκαλιά της γης»,  ήταν σα να προφήτευε τα δύσκολα. Γιατί αναβιώνουμε συνέχεια το.. ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ; Γιατί είναι η ιστορία της Ελλάδος, κι’ όταν το ακούμε οργανωνόμαστε συνειδησιακά. Δεν πρέπει λοιπόν να επιτρέπουμε να χάνονται ή να τα απαξιώνονται από τους  ραδιοφωνικούς σταθμούς τα τραγούδια αυτά του μεγαλείου της μουσικής. Δεν πρέπει να είναι συνεχώς σε δεύτερη και τρίτη μοίρα και να υπάρχει ένα κλίμα σαχλαμάρας και προχειρότητας να διαμορφώνει την κοινή γνώμη, κι’ αυτή...  να φτάνει στο σημείο τώρα να λέει.. να γράψετε ένα τραγούδι για να καταδώσετε τη βουλή, τους βουλευτές, το σύστημα και τέτοια. Αυτό είναι ανώριμο και γίνεται κάτω από μια πίεση.  Είναι φορτισμένο και γι’ αυτό ακριβώς θα ξεφορτώσει και εύκολα. Η τέχνη όμως είναι να προνοείς. Να προφητεύεις. Όχι να περιγράφεις την επικαιρότητα. Ας πούμε το τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου και του Γιάννη Μαρκόπουλου.. «ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ», είναι ένα τραγούδι που δεν έμεινε μόνο να λέγεται την εποχή που γράφτηκε. Εγώ το λέω συνέχεια στις συναυλίες μου. Το έβαλα και στον δίσκο μου.. «ΟΡΘΙΟΙ» και το έκανα γιατί το τραγούδι αυτό έχει τη δυνατότητα να μας δυναμώσει.  Όσο απομακρυνόμαστε απ’ αυτό κι’ απ’ τα τραγούδια του είδους του, τόσο πιο εύκολα βγαίνουμε στις πλατείες, αλλά βγαίνουμε υπό πίεση. Έπρεπε όμως να τόχαμε αποφύγει αυτό. Να μην δίναμε το δικαίωμα να μας βγάλουν στις πλατείες υπό πίεση..

 Μαρία: Για να εντάξεις ένα τραγούδι σε μια δισκογραφική σου δουλειά και να πεις.. αυτό το τραγούδι θα το πω.. τι μετράει μέσα σου;

 Βασίλης: Νομίζω πως με τον καιρό έχουμε αποκτήσει μια ικανότητα να πηγαίνουμε ένα βήμα παραπάνω από το τι μας λέει ένα τραγούδι με την πρώτη. Κάνουμε μια αυτόματη δεύτερη ανάγνωση ως προς το τι μπορούμε να βρούμε όχι σε σχέση με τον εαυτό μας, αλλά σε σχέση με μια κοινωνική συνεισφορά. Δηλαδή, αν το τραγούδι που ακούμε, μας μιλάει σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, και δεν μας χαϊδεύει τ’ αυτιά, από κει και πέρα, νομίζω πως μας ανοίγει μια καινούργια πόρτα, που είναι το ζητούμενο και είναι ακριβώς αυτό που σου δίνει η μουσική που δεν σταματάει ποτέ. Αυτό λοιπόν είναι πάντοτε για μένα ένας τρόπος που με παρακινεί να μπω στην διαδικασία να πω ένα τραγούδι.

 Μαρία:Τα ραδιόφωνα της λίστας και του επαναλαμβανόμενου, συγκεκριμένου και προεπιλεγμένου μουσικού υλικού, πως σου φαίνονται;

 Βασίλης: Λοιπόν.. είναι σαν ν’ ακούω τον Παπανδρέου που λέει.. εμείς κάναμε την προσπάθεια για το καλό του Ελληνισμού. Δεν ολοκληρώσαμε όμως το πρόγραμμά μας αλλά συνεχίζουμε. Δηλαδή θα συνεχίσουμε με την ίδια λίστα και θα σας αναμασάμε το ίδιο παραμύθι για το καλό σας..  Πόσα χρόνια θα διαρκέσει το πείραμα Φραγκεστάιν για το καλό του τόπου;Έτσι λοιπόν κάνουν και τα ραδιόφωνα, τα οποία παίζουν λίστες, που σημαίνει ότι έχουν πάρει την εντολή της Τρόικας, να εφαρμόσουν και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα αντίστοιχα μέτρα.

 Μαρία: Για πες μου τώρα, αν υπήρχε μηχανή του χρόνου, θα τολμούσες ένα ταξιδάκι; Αν ναι.. που θάθελες να πας, στο παρελθόν, στο μέλλον ή κάπου αλλού;

 Βασίλης: Βέβαια. Και θάθελα να πάω φυσικά στο μέλλον.. Και γιατί; Γιατί είμαι πειρατής του ουρανού και του διαστήματος. 

 Μαρία: Ευχαριστώ Βασίλη.. Μακάρι το «ΟΡΘΙΟΙ» που τραγουδάς και βροντοφωνάζεις να εισακουστεί και κανείς να μην κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια στις δύσκολες μέρες που περνάμε.

Ευχές και θετική ενέργεια για ότι κάνεις από δω και μπρος...

Παπαδάκη Μαρία 02/2012

Επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του Βασίλη Λέκκα